می‌توانید از محتویات این باکس بگذرید و یک‌راست به سراغ نوشته اصلی بروید. قبل از خرید اشتراک وفاداری، مزایای آن را از طریق این پیوند مشاهده کنید. لطفا تنها بعد از خواندن «مزایای خرید اشتراک» اقدام به خرید کنید.
چرا یادگیری چیزهایی که به آن‌ها علاقه‌مندیم، آسان‌تر به نظر می‌رسد؟ به این خاطر که انگیزه‌ی لازم برای انجام دادنشان را داریم. ولی این انگیزه از کجا می‌آید؟ در این پست به پیام‌رسان‌های عصبی و نقش آن‌ها در یادگیری خواهیم پرداخت.
اول از همه کورتکس یا لایه‌ی پوشاننده‌ی سطح مغز را در نظر بگیرید. این لایه حاوی نورون‌هایی‌ست که اطلاعات مربوط به کارهایی که در حال انجام آن‌ید یا اتفاقاتی که پیرامون شما می‌افتد را در خودشان دارند.
از طرف دیگر این نورون‌ها تحت تاثیر مواد شیمیایی یا پیام‌رسان‌های عصبی پراکنده در مغز قرار دارند. بحث امروز ما در خصوص سه نوع از این پیام‌رسان‌ها با نام‌های استیل کولین، دوپامین و سروتونین است.
رشته‌های عصبی استیل کولین، ارتباط پیام‌رسان‌های عصبی با کورتکس را برقرار می‌کنند. این ارتباطات رابطه‌ی تنگاتنگی با تمرکز و توجه ما به یک موضوع دارد.
رشته‌های عصبی استیل کولین در سرتاسر مغز پراکنده شده و انعطاف‌پذیری سیناپتیک را حاصل می‌شود.
پیام‌رسان‌های عصبی، تاثیر زیادی بر روی حافظه‌ی بلندمدت و همچنین قسمت ناخودآگاه مغز ما دارند.
دوپامین سیستم پاداش‌دهی مغز ماست. دوپامن چیزی‌ست که شما را مشتاق به انجام کاری می‌کند و انگیزه‌ی کافی برای انجامش را به شما می‌دهد. سیگنال‌های دوپامین در تمام مغز منتشر شده و تاثیر بسیار زیادی بر روی یادگیری ما دارند.
دوپامین نه‌تنها به سیستم پاداش‌دهی در لحظه مربوط است، بلکه می‌تواند انگیزه‌ی کافی برای به دست آوردن پاداش در آینده را نیز منجر شود. به عبارت ساده‌تر، هدف‌های بلندمدت نیز توسط همین ماده پاداش‌دهی می‌شوند و شما انگیزه‌ی انجامشان را از دوپامین می‌گیرید.
اگر بخواهیم کمی حاشیه برویم باید بگویم که مواد مخدر هم با فریب مغز در خصوص اینکه یک اتفاق خیلی خوب افتاده، دوپامین را به عنوان پاداش آزاد می‌کنند و باعث سرخوشی ما می‌شوند.
کمبود دوپامین از طرف دیگر باعث از بین رفتن انگیزه و به وجود آمدن یک حالت فقدان لذت می‌شود. این حالت مشکلاتی را با خودش به همراه دارد. اگر این کمبود خیلی پیش برود می‌تواند به بیماری‌های خاصی مثل کتاتونی منجر شود.
سیستم پاداش‌دهی با دوپامین، در قسمت ناخودآگاه مغز ما قرار دارد و وقتی شما قرار است که خودتان را بعد از یک مطالعه‌ی سخت به چیزی مهمان کنید، در حقیقت در حال غلغلک دادن آن‌ید.
سرتونین هم یک پیام‌رسان‌های عصبی دیگر است که زندگی اجتماعی شما را تحت تاثیر خودش دارد. در دسته‌ی میمون‌ها، آن میمونی که بالاترین سطح سروتونین را دارد، میمون آلفا به حساب می‌آید.
همچنین سروتونین با ریسک‌پذیری شما ارتباط تنگاتنگی دارد؛ به صورتی که تقریبا کسانی که کارهای ریسک‌پذیر انجام می‌دهند و اکنون مهمان زندان‌ها هستند، سطح سروتونین پایین‌تری دارند (ریسک‌پذیری بالا، سروتونین پایین).
به هر حال زمانی تصور می‌شد که احساسات ما با سیستم فکری و ادراک، سیستم جداگانه‌ای از همدیگر را دارند؛ اما اکنون می‌دانیم که احساسات رابطه‌ی درهم و بسیار نزدیکی با ادراک و توجه و در نهایت یادگیری ما دارد.
تصویر زیر (بخش نارنجی) قسمتی از مغز را نشان می‌دهد که درهم‌تنیدگی سیستم پردازش حافظه و تصمیم‌گیری را با سیستم تنظیم عکس‌العمل‌های احساسی وجود دارد.
سیستم احساسات و تعدیل‌سازی عصبی از سیستم‌های ادراک و عمل کندتر عمل می‌کنند ولی برای یک یادگیری خوب بسیار مهم است که این سیستم را سرزنده و شاد نگه دارید.
می‌توانید اطالاعات بیشتری را در این لینک مشاهده کنید.
|
|
||
|
|
|
|
پاسخ دهید