خوشبختی در کنار دیگران معنی دارد

خطر لوث شدن داستان. اگر فیلم به سوی طبیعت وحشی را ندیده‌اید، پیشنهاد می‌کنم که این فیلم زیبا را از دست ندهید. به هر حال اگر قصد دیدن آن را دارید از خواندن ادامه پست صرف نظر کنید.

الکس به دل حیات وحش می‌زند تا به تنهایی راهش را در دل طبیعت پیدا کند. به هر حال در مقایسه با طول حیات انسان روی این کره خاکی، تمدن در حد ثانیه‌ای از عمر بشر را تشکیل داده و در حقیقت اکثر عمر انسان در دل طبیعت گذشته است. پس الکس نباید مشکلی داشته باشد. مشکل اینجاست که الکس به محیطی که انسان در آن رشد کرده برگشته ولی تنهاست.

بله، یکی از جنبه‌های مهم زندگی بشر، زندگی در کنار سایرین است. الکس به نحوی در دل طبیعت گیر می‌افتد و می‌میرد ولی تجربه‌ ارزشمند او از زندگی به تنهایی در دل طبیعت در یک جمله در یادداشت‌های او خلاصه می‌شود: «خوشبختی تنها وقتی واقعی است که با دیگران شریک شویم.»

تقریبا بیست دو، سه سالم بود که حس کردم راه خوشبخت زیستن را یاد گرفته‌ام و آن چیزی نبود غیر از قانع بودن. قانع بودن، نه به این معنی که از بهتر شدن دست بکشیم، بلکه آن حس آزاردهنده‌ی دائمی که بیشتر و بیشتر می‌خواهد و اجازه نمی‌دهد از داشته‌هایمان لذت ببریم را ناکام کنیم. احساس می‌کردم که قانع بودن مساوی است با نهایت رضایت از زندگی.

درست است، با قناعت می‌توان از زندگی راضی بود ولی خوشبختی با آن طعم شیرینش بعد از همدلی و شریک شدن با دیگران خودش را نشان می‌دهد. این درسی است که اکنون در سی و سه سالگی از زندگی گرفته‌ام.