خواب و نور خورشید در اول وقت

هنوز مانده تا مشخص شود زندگی به سبک مدرن چقدر با طبیعت ما در تعارض هست. بسیاری از ما ساعت‌های ابتدایی روز را در محیط بسته‌ای هستیم و نور به حد کافی دریافت نمی‌کنم. منظور من نورهای مصنوعی مثل مهتابی، صفحه موبایل و… نیست، بلکه نور خورشید، آن هم بدون واسطه؛ به عبارت واضح‌تر نور خورشید که حتی از شیشه هم رد نشده و مستقیم وارد سیستم ما، از طریق چشم‌ها، شود. البته نه به این معنی که به خورشید زل بزنیم، بلکه فقط در محیطی باشیم که نور خورشید بدون واسطه در محیط باشد.

در معرض نور خورشید بودن، در صبح، با توجه به زاویه‌ای که خورشید در ساعات اولیه دارد، باعث آزاد شدن پالس سالم و مفیدی از کورتیزول در بدن می‌شود که حس هوشیاری و بیداری را فعال می‌کند. همزمان با دریافت میزان کافی از نور خورشید، یک تایمر دیگر هم در بدن فعال می‌شود که باعث آزاد شدن ملاتونین در ۱۲ تا ۱۴ ساعت آینده می‌شود. آزاد شدن ملاتونین بعد از ۱۲ تا ۱۴ ساعت از غده کاجی باعث خواب‌آلود شدن ما می‌شود.

اما دریافت نکردن نور خورشید، آن هم در ساعت‌های ابتدایی، حتی از پشت شیشه اتاق یا دفتر و یا زل زدن به صفحات نورانی، قادر به فعال کردن این پالس نیست. البته نه اینکه نباشد، بلکه مدت زمان بسیار بیشتری را می‌طلبد. نتیجه این می‌شود که نه در طول روز به حد کافی هوشیار و سر حال هستیم و نه در شب خواب درست و باکیفیتی را تجربه می‌کنیم. و این حلقه نامیمون آنقدر خودش را تغذیه می‌کند تا به جایی می‌رسیم که احساس می‌کنیم همیشه کسل هستیم.

توصیه من: ابتدای روز، برای پانزده دقیقه، کتابی بردارید، به بیرون بروید، و در معرض نور خورشید کتاب بخوانید.

این موضوع، احتمالا روی سلامت روان هم تاثیر دارد. البته هنوز با اطمینان نمی‌شود گفت که کدام روی آن یکی تاثیر می‌گذارد و اینکه آیا رابطه آن‌ها علت و معلولی است یا اینکه صرفا با هم همسو هستند.

نکته مهم اینکه اگر ساعت از حدود ۹ بگذرد و زاویه خورشید به سمت قائم شدن میل کند، بدن پالس کورتیزول را نخواهد گرفت. بایستی ساعت‌های ابتدایی در معرض نور خورشید قرار بگیرد.

و نکته بعدی، اینکه همیشه توصیه‌های پزشک‌تان در اولویت است.

نکته آخر: از مکمل‌های ملاتونین استفاده نکنید، مگر خلافش ثابت شود.