میتوانید از محتویات این باکس بگذرید و یکراست به سراغ نوشته اصلی بروید. قبل از خرید اشتراک وفاداری، مزایای آن را از طریق این پیوند مشاهده کنید. لطفا تنها بعد از خواندن «مزایای خرید اشتراک» اقدام به خرید کنید.
خوردن، سوخت لازم بدن برای بقا را تامین میکند. در نتیجه تمایل ما به غذاها، و لذت بردن از آنها عاملی برای بقا به حساب میآمده است و با ما باقی مانده. ولی آیا تا به حال در خصوص کنترل مغز بر روی غذاهایی که میخوریم فکر کردهاید؟ در این بخش شما را از راه دهان وارد معده میکنیم تا ببینیم وقتی غذا میخورید چه اتفاقی میافتد.
زمانی که باک ماشین را پر میکنید، خب سوخت آن تامین میشود و تا خالی شدن دوباره، میتوانید از وسیله استفاده کنید. به طریق مشابه بدن ما هم نیاز به سوخت دارد و وقتی معده را پر میکنید، سیگنالهایی مبنی بر سیر شدم (باکم پر شده عزیز) را دریافت میکنید. ساده است!؟ نیست، به این خاطر که مغز کنترل زیادی بر روی همین پروسه دارد.
اگر تا پیش از این فکر میکردید که تنها این دستگاه گوارش ماست که در امر هضم غذا دخیل است، بایستی به عرضتان برسانم که اشتباه میکردید. البته دستگاه گوارش در این بین نقش ویژهای دارد ولی کنترلی که مغز بر روی آن دارد، بسیار بیشتر از چیزیست که بیشتر افراد فکر میکنند.
شما غذا میخورید و معده پر میشود. در اصل کمی جا باز میکند تا غذا وارد شود. زمانی که به حد سیری (بسته به شخص) رسید، سیگنال «من سیر شدم» را به مغز ارسال میکند. این مکانیزم توسط میلکشیکهای رژیمی که سعی در پر کردن معده با استفاده از مواد کمکالری (یا بدون کالری، نمیدانم) دارند مورد سوءاستفاده قرار میگیرد. ولی از بد ماجرا هنوز نیم ساعت از خوردن آن میلکشیک نگذشته که باز احساس گرسنگی میکنید. قضیه چیست؟ معده که پر شده؟
سیگنال «من سیر شدم»ی که مغز از معده دریافت میکند، تنها یک بخش کوچک از پروسهایست که درگیر آن هستیم. یعنی در اصل آخرین پله از نردبانیست که تا به مغز برسد کلی پیچ و تاب میخورد.
فقط اعصاب متصل به معده نیستند که میگویند «من سیر شدم»، بلکه هورمونها هم در این بین نقش اساسی دارند. لپتین هورمونیست که توسط سلولهای چربی آزاد میشود و اشتها را کاهش میدهد. گرلین توسط معده ترشج شده و اشتها را افزایش میدهد.
خب، پس اگر چربی بیشتری ذخیره داشته باشید، در نتیجه اشتهایتان کاهش پیدا میکند و اگر معدهتان خالی باشد، ترشح گرلین سبب افزایش اشتها خواهد شد. درست است؟ خیر!
درست است که با توجه به میزان این هورمونها اشتهای شما کاهش یا افزایش پیدا میکند ولی مغز ما عادت عجیبی به عادت کردن دارد. به عبارتی یاد میگیرد که این هورمونها را به مرور و اگر حضورشان طولانی شود، نادیده بگیرد. فرض کنید که وجود هورمون لپتین (که نشانهی سیر بودن است) را نادیده بگیرید و باز بخورید. مغز به مرور به این هورمون عادت کرده و اشتهای شما افزایش پیدا میکند. دیگر مقدار خاصی از لپتین توان سرکوب کردن اشتهای شما را ندارد.
ادامه دارد…
|
|
||
|
|
|
|
پاسخ دهید