آسیب های شبکه های اجتماعی

23 دیدگاه

1. نوشته اش بد نبود هرچند از مستند معضل اجتماعی الگو گرفته بود ولی بهتر بود به عنوان منبع یه اشاره ای بهش می کردید ولی با بعضی از حرف هاتون موافق نبودم اونجا که می گفت برای جلب توجه از روان آدم سواستفاده می کنند یک ادعاست و تابحال ثابت نشده یا من چنین چیزی نشنیدم اگر اقناع را می گی در تعریفش می گند هدف این است که برای انجام کاری به شما انگیزه دهیم مثلا یکی از مصداق هاش استفاده از تکنیک هایی است که شما را یادموضوع مد نظرما بندازه مثل نوتیفیکیشن ها که بر اساس تعرف اقناع هدف آن سو استفاده نیست یا مثلا اونجا که دریافت دوپامین واثر اون روی مغز را به اثر کوکائین تشبیه کرده بودید به نظر من درست نبود منظورم این هست که تو می تونی توی زندگی ات برنامه داشته باشی و با هدف باشی و میزان استفاده از این ابزار ها و دریافت دوپامین را مدیریت کنی ولی میزان مصرف مواد مخدر را نمی تونی مدیرت کنی چون وابستگی ایجاد می کنه

   پاسخ

   • البته شرکت ها نیاز به تغییر دارند به نظر من شبکه های اجتماعی آینده خیلی بهتر و جذاب تر خواهد بود باید به کاربر این امکان را بدهند تا الگوریتم را تربیت کنه تا الکی نتونه خیلی از وقت ما را بگیره البته مسئله ی جمع آوری بدون اجازه اطلاعات ما خود یک مسئله ی جالب برای صحبت می باشد که البته چون خود دولت ها پشت پرده ی این موضوع هستند زیاد بهش اهمیت نمی دند

   • دوست عزیزم سلام. البته این نوشته نیاز به ویرایش و به‌روزرسانی داره، ولی این روزها اصلا حوصله‌ای برام باقی نمونده که بخوام بهش سر و سامون بدم.

     اگه مستند مورد نظرتون همون The Social Dilemma هست، الان بررسی کردم و دیدم که این مستند سال ۲۰۲۰ منتشر شده. من این نوشته رو سال ۲۰۱۸ نوشتم. چطور از اون الگو گرفتم وقتی قبل از انتشار مستند این نوشته رو نگاشتم؟ خودم بابت مسائل مربوط به حقوق مصرف‌کننده دقیق هستم و معمولا سعی می‌کنم توی نوشته‌هام بهشون اشاره کنم. بد نبود قبل از متهم کردن بنده، یه نگاهی به تاریخ نوشته می‌انداختید.

2. سپاس فراوان از شما واقعا لذت بردم از خوندن این مقاله . و همچنین از پاسخ دادن خیلی خوب شما به کامنت ها و جواب های منطقی تون خیلی لذت بردم و استفاده کردم . من خودم احساس میکنم اعتیاد دارم به شبکه های اجتماعی ولی مطالعه کردن رو خیلی دوست دارم ولی شبکه های اجتماعی خیلی وقتم رو میگیرن و نمیزارن به اون هدفی که داشتم برسم . ولی من چند مدته که دارم در مورد عادت های خوب و چطور فضای مجازی رو کنار بزارم تحقیق کردم . به نظرم مهم ترین بخش اینه که اول باید بفهمیم که گوشی چه حسی رو در ما ارضا میکنه . مثلا غذا خوردن حس گرسنگی ما رو ارضا میکنه. جیمز کلیر در کتاب عادت های اتمی (ترجمه شده در ایران توسط آقای هادی بهمنی و منتشر شده توسط انتشارات نشر نوین) میگه: آنچه به آن تمایل دارید خود عادت نیست بلکه تغییری است که به وجود می آورد. شما هوس نمیکنید که سیگار بکشید بلکه هوس میکنید آن حس تسکین بعد از آن را تجربه کنید.

   خوب خیلی از افراد مثلا برای رفع استرس سیگار میکشند. الان برای اینکه ترک کنن باید جایگزینی برای سیگار باشه تا بتونن ترک کنند . یعنی باید به جای سیگار کاری رو انجام بدیم که استرس ما رو رفع کنه . به نظرم این که بگیم من دیگه سیگار نمیشم و اینا فایده نداره چون ممکنه تا دو سه روز بدون سیگار کشیدن به سر ببریم ولی به نظرم احتمال برگشت به سیگار خیلی بالاتر میره وقتی جایگزینی برای ارضای اون نیاز مثلا استرس نداشته باشیم.
   به نظرم این برای گوشی موبایل و تکنولوژی هم صدق میکنه. بهتره جایگزینی برای رفع نیاز ما به جای گوشی پیدا کنیم . مثلا کتاب خوندن یا …
   در کل این موضوع بحث زیادی داره ولی افراد خیلی زیادی متاسفانه بهش نمی پردازن که چقدر میتونه زندگی ما رو نابود کنه فضای مجازی . من خودم زندگیم تا پای نابودی رفته بود. الان هم سخته برام که بتونم سریع ترکش کنم فضای مجازی رو . ولی امید دارم که بتونم ترکش کنم.
   یه بحث دیگه به اسم انرژِی فعالسازی هست که قسمتی از درس شیمی هست. ولی اون رو من در کتاب خانم مل رابینز به اسم قانون 5 ثانیه دیدم و چند تا مقاله از چند تا سایت خارجی مثل سایت اقای جیمز کلیر مطالعه کردم . تعریفش اینه: انرژی فعالسازی حداقل مقدار انرژی لازم برای شروع یک واکنش شیمیایی است. شیمی دان ها دریافتند که این مقدار اولیه انرژی بسیار بالاتر از مقدار متوسط انرژِ مورد نیاز برای حفظ واکنش است. میهای چکسنتمیهایی روانشناس آن را اینگونه تعریف میکند: حجم عظیم اولیه انرژِ مورد نیاز برای تغییر که این انرژِ اولیه میتواند شروع کاری باشد یا خارج شدن از یک رختخواب گرم در اول صبح.این موضوع حالا چه ربطی به عادت و رفتار ما داره ؟ یعنی مثلا مقدار اولیه انرژی برای ترغیب کردن خودتان برای خروج از رختخواب بسیار بالاتر از انرژی است که برای بیدار ماندن و انجام کارهای روزمره اعمال میکنید.(برگرفته از کتاب قانون 5 ثانیه مل رابینز انتشارات آفرینه ترجمه دکتر عباس شهیدی). به نظرم کار هایی مثل کتاب خوندن یا ورزش کردن نیاز به انرژِی فعالسازی زیادی دارن.خوب حالا چه ربطی به تکنولوژِی و فضای مجازی داره؟ به استفاده از گوشی موبایل و تکنولوژِی به انرژی فعالسازی کمتری احتیاج داره نسبت به فعالیتی مثل مطالعه کردن یا ورزش کردن. پس به نظرم خیلی برای مغز معقولانه تره که کاری رو انجام بده که انرژِی کمتری ازش مصرف میکنه. چند جمله تو سایت
   http://dr-salmanfatemi.ir/index.php?ToDo=ShowArticles&AID=27093
   دیدم که گفته بود: انسان ها طراحی نشده اند که خوشحال یا حتی راضی باشند. ما در درجه اول برای بقا و تکثیر مانند هر موجود دیگری در جهان طبیعی، طراحی شده ایم.حالت رضایت توسط طبیعت، تقویت نمی شود زیرا این امر حفاظت ما را در برابر تهدیدات احتمالی بقا کم می کند.
   به نظرم برای بقای ما در زمان های قدیم کارهایی مثل اینکه رفع استرس اینکه شکار نشیم خیلی به بقا کمک میکرده. یعنی رفع استرس مساوی است با بقای بیشتر چون استرس قبلا بخاطر فرار از شکارچی یا حملات بوده به نظرم. اما الان انسان ها همون حس ها و رفتار ها رو دارن اما در محیط متفاوت. پس ارضای نیاز رفع استرس برای خیلی از افراد (شاید خودشون هم ندونن) شاید هم خود من توسط به دست گرفتن گوشی انجام میشه. خوب الان یکی ممکنه بگه استرس چی من که الان استرس ندارم. باید بهش بگم که استرس این نیست که دست و پات بلرزه . همین که داری ناهار میخوری به شغلت یا به خانوادت یا کار هات فکر میکنی یه نوعی از استرسه .
   صاحبان و اولیای امور تکنولوژی هم دست گذاشتن رو این موضوع چون نیاز به انرژی فعالسازی کمی میخواد و بقای ما رو (البته فکر نکنم دیگه یه ببر بیاد تو خونه ما رو شکار کنه) حفظ میکنه.
   نکته دیگه اینه که فضای مجازی یا به صورت عمدی یا غیر عمد معیار های غیر ممکنی برای ما تعیین میکنن و سپس با کوچکترین نداشتن اونا دیگه هیجکی بدرد نمیخوره. فضای مجازی میگه باید بهترین باشی و اگه نباشی به هیچ نمی ارزی. و انسان هم که ناخودآگاه همانطور که در مقاله اشاره کردید به دام مقایسه میفته . در حالی که واقعیت اصلا اینطوری نیست. (برگرفته از کتاب آگاهی به خود اثر بهزاد غفوری انتشارات پارسیان البرز).
   فرق انسان با حیوانات اینه که انسان به آموزش پاسخ مثبت میده. پس در این زمینه باید به نظرم آگاهی رسانی و فرهنگ سازی بشه تا افراد در دام این اعتیاد وحشتناک قرار نگیرن.
   سپاس فراوان از شما

   پاسخ

3. سلام.
   همه این مطالب درست هستند، اما با زامبی هایی روبرو هستیم که هیچ کدام نمیدانند درون این دام گیر کرده اند و هیچ وقت هم نمیخواهند بفهمند و حتی اگر به آن ها این موارد را بگوییم، نتیجه عکس دارد و گاهی حتی خودمان متهم میشویم.

   پاسخ

4. من حس می کنم دچار اشباع اطلاعاتی شدم. حالا شاید یکی از دلایلش فضای مجازی باشه اما فک میکنم یه دلیلش دونستن و عمل نکردنه! که حس میکنم اینم بازم از تبعات همین شبکه های مجازی کوفتیه…من باید با این انبوه اطلاعات بدون نظم و بدون عمل تو مغزم چیکار کنم؟ دارم مونگول میشم رسما…چی کار کنم؟

   پاسخ

   • به نکته‌ی خیلی جالبی اشاره کردید.

     فرض کنید که من صندوق‌دار بانک هستم و نجاری تفریح مورد علاقه‌ی منه. برای من، توی سطح اینترنت یه عالمه آموزش نجاری و حقه‌های جالب پیدا میشه. منی که چند سال پیش، وقتی از سر کار میومدم، می‌رفتم توی کارگاهم و دست به کار می‌شدم، حالا تا از سر کار می‌رسم، لم می‌دم روی مبل و شروع می‌کنم به دیدن ویدیوهای جالب از نجاری.

     اولش خیلی لذتبخشه. مثل دیدن هر هنرنمایی دیگه، این کار برای آدمیزاد لذتبخشه. برای همین آدم می‌شینه مسابقات فوتبال می‌بینه و از عملکرد ماهرانه‌ی بازیکن‌ها لذت می‌بره.

     ولی دقیقا این بی‌عملی، یه جایی، یه دفعه تغییر چهره میده، و جاش رو به حس گناه می‌ده. تقریبا جهانشموله و همه حسش می‌کنند. (نوشته‌ی کار عمیق و لذت رو از ایلولا بخونید. آدمیزاد تمایل داره که کاری رو انجام بده که راحت‌تره، ولی در بلندمدت آون کاری به زندگی انسان معنی می‌ده که تلاش نیاز داره و ما اسیر اون حالت پیش‌فرض می‌شیم و دیدن یوتیوب رو مساوی با یادگیری مهارت می‌بینم در نتیجه اون رو انجام می‌دیم، ولی به خاطر تلاش نکردن، در بلندمدت مایوس و ناامید میشیم.)

     حالا اگه بخوایم این موضوع رو به شبکه‌های اجتماعی تعمیم بدیم، ما با یه عالمه آموزش چیزهای خیلی مختلف، از نحوه پوست گرفتن سیب زمینی گرفته، تا مسائل سیاسی اجتماعی طرف هستیم. تا یه جایی حس خوبی داریم که در حال یاد گرفتن هستیم، ولی احتمالا بعد از یه مدت نسبتا کوتاه، این سکه، اون رو می‌شه و اون حس گناه از نشستن و هیچکاری نکردن سراغمون میاد. برخلاف نجار، این حس گناه فقط برای نجاری نکردن نیست، بلکه اینجا از هزار طرف به آدم هجوم میاره و ما عملا ناک‌اوت میشیم. حس گناه، شاید ما رو به سمت مرداب افسردگی هم ببره، به خصوص که دست اعتیاد و افسردگی توی دست‌های هم دیگه‌ست، و تبعات استفاده از شبکه‌های مجازی، با استفاده از مخدرها مشابهه و عملا کاربران شبکه‌های اجتماعی، در حد و اندازه‌ی استفاده‌شون، معتاد به حساب میان.

     من هیچوقت به موضوع شبکه‌های اجتماعی، از این زاویه نگاه نکرده بودم. ممنونم.

     من راه‌حل رو با توجه به اینکه مشکلاتی که این شبکه‌های برای روان ایجاد می‌کنند، واقعا انتها نداره، حذف اون‌ها می‌دونم. فکر کنیم همچین چیزی اون بیرون نیست.

5. تلویزیون و رسانه هم مثل فضای مجازی به ما آسیبی میرسونه ؟

   پاسخ

   • به هر حال رسانه وقتی پای پول و قدرت وسط باشه، به نفع پول و قدرت مهره‌ها رو حرکت می‌ده و البته درصد زیادی همیشه مسحور این رسانه‌ها شده‌اند. من کلا با رسانه‌ها جور نیستم هرچند حقیقتش خودم هم گاهی مشتریشون هستم.

6. نمیدونم دیدین یا نه

   خیلیا هم کلا اصلا مخالف استفاده از گوشی هوشمند و حتی گوشی هستند

   خیلی ها هم کلا مخالف تکنولوژی هستند

   جالب تر از همه بعضی ها موافق ساده زیستن ( اجتناب از چیز های لاکچری :)) مثل خونه گرون قیمت و …. )

   واقعا فلسفه ساده زیستن چیه ؟

   نظر شما چیه ؟

   پاسخ

   • به نظرم یه انتخاب شخصی هست. من خودم ساده زندگی کردن رو خیلی دوست دارم و با وجود اینکه سواد تکنولوژیک خوبی دارم، زیاد با دنیای تکنولوژی جور و حتی موافق هم نیستم.

7. https://www.ted.com/talks/sherry_turkle_alone_together/transcript?language=fa#t-1047561

   این رو حتما نگاه کنید خیلی شبیه شما حرف میزنه

   پاسخ

8. اینکه من همش صفحه رو رفرش میکنم که ببینم شما پیام دادی یا نه

   این هم شامل این موضوع اعتیاد میشه ؟ :))

   پاسخ

9. واقعا فوق العاده بود . خسته نباشید

   من خودم در حال حاضر نه تو تلگرام هستم نه اینستا نه توییتر
   ولی گاه گاهی به یوتیوب سر میزنم
   و به شدت اخبار و حواشی رو دنبال میکنم

   الان وقتی این مقاله شما رو خوندم واقعا تحت تاثیر قرار گرفتم

   واقعا به این فکر افتادم که زندگی واقعا ارزش این رو نداره که همش اخبار رو دنبال کنیم یا فلانی با فلانی قهر کرد و ….

   از زندگی لذت ببریم

   ولی حالا یه سوالی از شما دارم ؟ من دو تا از دوستای صمیمیم جدیدا به کشور دیگه مهاجرت کردن
   من به ناچار به خاطر اونا بعد از چند ماهی دوباره تو تلگرام جوین میشم و از اونا خبر میگیرم و دوباره دیلیت اکانت میکنم

   راه حلی برای جایگزینی این موضوع هم دارید ؟ 🙁

   پاسخ

   • سلام امیر جان.

     در خصوص سوال‌تون باید بگم که وقت‌هایی هست که مغزمون خسته‌ست یا زیر فشار و استرس هستیم، توی این زمان‌ها، قسمت منطق مغز به خاطر اینکه پرمصرفه، فعالیتش کمتر میشه و معمولا تصمیماتمون به سمت وسوسه‌ها کشیده میشه که شامل لذت‌های آنی و عادت‌هاست.

     یه برنامه‌ای مثل تلگرام، توییتر، فیس‌بوک یا هر شبکه‌ی اجتماعی دیگه، اول بر پایه‌ی لذت‌های آنی کار می‌کنه، بعد کم‌کم عادت میشه.

     می‌خوام بگم که اگه دسترسی بهشون وجود داشته باشه، وقتی خسته‌ای یا زیر فشاری، احتمال اینکه بری سراغشون بالا می‌ره.

     هدف اولیه‌ی یه برنامه مثل فیس‌بوک خوب بود. فیس‌بوک می‌خواست دوست‌ها یه کانال ارتباطی از طریق اینترنت با هم داشته باشند ولی یه دفعه گستردگیش زیاد شد. هم توی حوزه‌های دیگه مثل اخبار هم توی روابط اجتماعی که خیلی پا رو فراتر گذاشت. تلگرام یا هر پیام‌رسان دیگه هم همینه. اگه بتونیم از این برنامه‌ها فقط و فقط برای ارتباط با آدم‌هایی که می‌شناسیم استفاده کنیم، چیز بدی نیستند ولی وقتی پای گروه و کانال وسط میاد، اون روی مصیبت‌بارشون هم باهاشون پیدا میشه.

     تنها راه‌حل امنی که می‌شناسم برنامه سیگنال هست. هنوز گروه‌ها – حداقل توی ایران – جا نیفتاده و صرفا برای پیام‌رسانی، ارسال فایل و عکس، و تماس صوتی و تصویری میشه ازش استفاده کرد. کیفیتش هم خیلی عالیه و خوشبختانه هنوز توی ایران طرفدار نداره. وگرنه میشه مثل همون واتزاپ و تلگرام و امثالهم.

10. ممنون از توضیحات کامل شما و اینکه وقت گذاشتید و با حوصله پاسخ دادید.موفق باشید

    پاسخ

    • خواهش می‌کنم. ممنونم.

11. ممنون از مقاله و توضیحات
    یک سوالی در ذهن من ایجاد شد که جوابشو نتونستم بگیرم.اینکه میگید کمپانی ها این خدمات رو بی جهت رایگان نمی‌کنند و توجه می‌خرند و تمرکز ما بهم میریزم و اینکه ماها به خاطر ترشح دوپامین صفحه را بازسازی میکنیم ولی حالا که ما معتاد شدیدم به این شبکه ها نحوه درآمد زایی مدیران این کمپانی ها به چه شکل هست
    یک نکته دیگر متن جامع بود ولی اگر خودتون یکبار دیگه متن رو بخونید بارها و بارها یک مطلب رو دقیقا با همون کلمات توضیح دادید که تکراری هست و چیزی رو روشن تر نکرده و باعث شده متن خواندنش خارج از حوصله باشه.نه به دلیل طولانی بودن بلکه به دلیل تکراری بودن

    پاسخ

    • سلام و ممنونم

      تا اونجاییش که من می‌دونم و واضحه، از طریق فروش تبلیغات و همینطور استفاده از داده‌ها. شاید بگید که خب داده‌های من به چه درد این کمپانی‌ها می‌خوره. باید عرض کنم که ارزش این داده‌ها اتفاقا خیلی زیاده. شاید درآمدی که از فروش یا به کارگیری این داده‌ها دارند از درآمد تبلیغاتشون هم بیشتر باشه. ولی چطور؟ ساده‌ترین و البته شاید بشه گفت اخلاقی‌ترین راهش اینه که با دسته‌بندی و آنالیز این داده‌ها می‌تونن احساس نیاز رو در دسته‌های مختلف کاربرها به وجود بیارند (با توجه به خصوصیات مشترک افراد اون گروه) و سپس تبلیغاتِ مربوط به اون حسی رو که ایجاد کردند توی چشم کاربر کنند تا به هر حال کاربر به جایی برسه که اون محصول رو بخره.

      این مورد تازه اخلاقی بود با وجود اینکه همین احساس نیازی که ایجاد می‌کنند به مرور کاربر رو ناراضی‌تر از زندگی فعلیش می‌کنه و یه حس «خواستن بیشتر و بیشتر» رو به جونش می‌ندازه. ولی خب برای اون‌ها فروش بیشتر مهمه نه رضایت من و شما از زندگی.

      مورد بعد اینه که متاسفانه با همین اطلاعات می‌تونن باورها رو به اشخاص تزریق کنند. این مورد فوق‌العاده حساس و البته ترسناکه ولی با این وجود شدنی هست و در پس پرده برای این کار خیلی‌ها حاضر هستند که پول‌های بزرگی پرداخت کنند.

      این‌ها رو بد نیست از زبون یه نفر که خودش متخصص این امره بشنوید:

      https://www.youtube.com/watch?v=wIxQF0-6oPs

      اگه توجه کنید، برنامه‌هایی مثل اینستاگرام در حال اضافه کردن امکان محدود کردن زمان فعالیت کاربر هستند. مثلا الان اگه اشتباه نکنم، زمانی رو که شخص توی اینستاگرام سپری می‌کنه رو نشون میده و یه جورایی بهش می‌گه که «یکم هم به زندگیت برس، خیلی داری توی اینستاگرام وقت تلف می‌کنی». ولی چرا؟ یه دفعه خیرخواه من و شما شدند؟ جواب اینه که خود این برنامه‌ها به تاثیر مخربشون روی روان ما آگاه هستند و می‌دونند که چطور کاربرها در حال معتاد شدن و از طرفی افتادن از کار و زندگی هستند. برای اون‌ها، یه کاربر کاملا معتاد که طبیعتا بی‌عمل هم میشه، سود مالی زیادی نداره. اون‌ها کاربرهایی رو می‌خوان که بتونن توی زندگی معمولی هم موفق باشند (یعنی این اعتیاد رو به نحوی کنترل کنند) تا پول بیشتری توی دست و بالشون باشه تا بتونن خرج چیزهایی بکنند که این برنامه‌ها تبلیغ می‌کنند و از طرفی خطر رفتن کاربر رو کمتر کنند تا اون اطلاعاتی رو که به اشتراک می‌ذاره، از دست ندهند. یه کاربر وقتی از کار و زندگی افتاد شاید به جایی برسه که خودش رو مجبور کنه دیگه سر گوشی نره (مثلا گوشی رو بشکنه) ولی همون کاربر اگه هم به کار و زندگیش برسه هم از این برنامه‌ها استفاده کنه، سود خوبی توی جیب این کمپانی‌ها می‌کنه (از طریق هر دو روشِ واضحی که گفتم).

      شما کار این‌ها رو با یه مواد فروش مقایسه کنید. برای یه مواد فروش، معتادی که گوشه‌ی خیابون افتاده هیچ سودی نداره ولی اون معتادی که سر کار میره و پول خوبی در میاره، نه. مورد دومه که پول خوبی توی جیب مواد فروش می‌کنه.

      در خصوص قسمت دوم کامنتتون. قبول دارم که یه سری چیزها رو تکرار کردم. دلیلش این بود که فکر می‌کردم موضوعات خیلی مهمی هستند ولی خب مثل اینکه بهتره یه ویرایش کلی روی مطلب بزنم. اینجور که پیداست یکم زیاده‌روی کردم. ممنونم از تذکرتون.

12. سلام

    خیلی ممنونم بابت این مقاله؛ خیلی مفید بود.

    پاسخ

    • سلام آقا مجید،

      خوشحالم که براتون مفید بوده. ممنونم.

13. سلام آقای امینی
    مطالبتون همیشه با دید عالی و مراجع معتبر و استدلال های درست
    مقاله های مختلفی داخل اینترنت در این زمینه است �ی عموماً با غرض‌ورزی و بریده بریده نوشته شده‌اند
    یادم در جایی نوشته بود در کودکان به ازای هر ساعت تماشای تلویزیون بیش از ۲ ساعت باشد احتمال بیش فعالی در نوجوانی ۱۰ درصد افزایش پیدا کند و تقریبا همه افرادی که بیش از ۱۲ ساعت در روز تلویزیون می بینند در نوجوانی بیش فعال می شوند این قضیه در مورد شبکه های اجتماعی هم صدق میکند و حتی به مراتب مشکلات بیشتری ایجاد می کند نشان تلویزیون رابطه یک طرفه با مخاطب دارد ولی شبکه های اجتماعی دو طرفه است و اثراتی به من و تب بیش از دو برابر تلویزیون دارد
    منتظر مقالات بعدی هستم

    پاسخ

    • سلام علی آقا. ممنونم از لطف بی‌دریغتون. با شما موافقم و امیدوارم والدین مسئولانه‌تر به فرزندانشون اجازه‌ی استفاده از این جور وسایل رو بدن.