می‌توانید از محتویات این باکس بگذرید و یک‌راست به سراغ نوشته اصلی بروید. قبل از خرید اشتراک وفاداری، مزایای آن را از طریق این پیوند مشاهده کنید. لطفا تنها بعد از خواندن «مزایای خرید اشتراک» اقدام به خرید کنید.
کار کردن با حالت تعاملی راه خوبی برای بهره بردن و آزمودن ویژگی‌های پایتون است ولی برای حل مسائل پیچیده، این روش توصیه نمی‌شود. بایستی در به کار نوشتن یک برنامه شوید.
فرض کنید که می‌خواهید تمام دستورات لازم برای نوشتن یک برنامه را داخل یک فایل بگذارید. واضح است که به یک ویرایشگر متن – چیزی شبیه به نوت‌پد در ویندوز – نیاز خواهید داشت. البته Notepad ویندوز، گزینه‌ی جالبی نیست. ما در این کتاب دو گزینه را به این منظور به شما معرفی می‌کنیم. اول اتم است. سری به سایت https://atom.io بزنید و از طریق این صفحه ویرایشگر مخصوص برنامه‌نویسی اتم را دریافت کنید. گزینه‌ی دوم Notepadd++ است. برای دریافت آن نیز می‌توانید به این سایت https://notepad-plus-plus.org مراجعه کنید.
به فایلی که بعد از نوشتن دستورالعمل‌ها ذخیره می‌کنیم، اسکریپت می‌گوییم. نام اسکریپت‌های پایتون به .py تمام می‌شوند. به نمونه‌ی زیر توجه کنید:
csev$ cat hello.py
print('Hello world!')
csev$ python hello.py
Hello world!
csev$
کلمه‌ی csev$ اعلانِ سیستم عامل من است. عبارت “cat hello.py” محتویات فایل hello.py را نمایش می‌دهد که در اینجا تنها یک خط است.
در اینجا ما مفسر اعلان را احضار کرده و به او می‌گوییم که کد منبع را بخواند. با آوردن اسم فایل پایتون می‌فهمد که کد را بایستی از کجا بخواند. به این صورت پایتون کد را از فایل مورد نظر خوانده و پردازش می‌کند، بدون اینکه نیازی به حالت تعاملی باشد.
ولی فایل ما در انتهای خود quit() را برای خارج شدن نداشت. چرا؟ زمانی که پایتون به انتها فایل کد می‌رسد، خودش می‌فهمد که وقت خداحافظی‌ست و بایستی خارج شود.
این نوشته تحت مجوز کرییتیو کامنز BY – NC و حمایت موسسه تحقیقاتی رامونا ارائه می‌شود. شما می‌توانید با توجه به مفاد این گواهی از آن استفاده کنید.
|
|
||
|
|
|
|
پاسخ دهید